Oto typowe powody do podjęcia wysiłku: „Muszę, bo mi się angielski przyda.”; „Będzie mi łatwiej znaleźć pracę.”; „Będzie mi potrzebny w jeżdżeniu po świecie.”; „Już prawie cała rodzina wyprowadziła się do UK”. Większość uczniów rozpoczyna naukę z przekonaniem, że chcą się angielskiego uczyć. Niektórzy nawet twierdzą, że chcą się nauczyć. Lecz często już po niedługim czasie następuje spadek entuzjazmu. Niewielu uczniów wyrabia sobie nawyk codziennej systematycznej pracy, a nawet drobne porażki zniechęcają i doprowadzają do przerwania nauki. „Bo znowu dostaniesz pałę”, „Musisz, bo cię wyrzucą z pracy”, czy „Ucz się, bo może się kiedyś do czegoś przyda” - to nie są dobre, pozytywne impulsy do podjęcia wysiłku opanowania języka. Takie „mobilizatory” obiecują tylko krew, pot i łzy. To jak, mam wkuwać niezrozumiałe słówka, babrać się w tej okropnej gramatyce, uczyć się na pamięć nudnych tekstów i dialogów, żeby mieć nieco ładniejsze świadectwo szkolne lub żeby w nieznanej przyszłości było mi odrobinę lepiej ? To ja wolę pograć na kompie…

Pozwolę sobie pogłębić tę frustrację drobną statystyką. Obliczono, że w języku angielskim jest ponad milion wyrazów. Dowolny „duży” słownik zawiera ich około 500.000. Gdybyś się Uczniu sprężył i uczył codziennie 10 wyrazów, ten słownik zgłębiłbyś już po… 137 latach, bo rocznie opanowałbyś tylko 3650 słów. Czyli beznadzieja, idę grać na kompie! Hola, przystopuj mój Uczniu, jesteś blisko poddania się i całkowitej porażki. Za chwilę zmarnujesz cały zainwestowany dotąd czas i wysiłek. A tu trzeba inaczej: najpierw należy zbudować ODPOWIEDNIĄ MOTYWACJĘ. Prawdziwie pozytywną, przekonującą Cię, że uczenie się języka to świetna zabawa, wspaniałe hobby, źródło wielu codziennych korzyści i powód do dumy, a przede wszystkim coś znacznie poważniejszego. Ktoś mądry streścił to w stwierdzeniu, że nauka języka obcego polega na uczeniu się całego świata na nowo. Tym razem jednak świadomiej i nie po omacku, bo już raz to przecież robiliśmy – we własnym języku. Obcy język jak lustro odbija świat innych ludzi, ale przede wszystkim nas samych, przez co dostrzegamy wszystko w innym świetle, szerzej.