„Rozumiem moich uczniów” – wywiad z Mikołajem Podymą

Mikołaj Podyma: Bardzo dobrze pamiętam moje pierwsze zajęcia. Prowadziła je Pani Ania, a dzięki jej podejściu bardzo szybko poczułem się komfortowo, podobnie jak reszta grupy. Na początku byłem zestresowany, jednak nauka z nią  bardzo mi pomogła.

Rok wcześniej do szkoły zapisała się moja siostra. Była bardzo zadowolona - zarówno ze sposobu prowadzenia zajęć, jak i swoich postępów w nauce, dlatego rok później mama zapisała również mnie.

Przed rozpoczęciem nauki w Effekcie (czyli u Squtecznych) mój angielski sprowadzał się do poziomu, jakiego często uczymy się w szkołach - trochę słówek, bardzo dużo gramatyki, mało rozmów. Radziłem sobie podczas sprawdzianów, jednak moje zdolności mnie nie zadowalały. Czułem, że mam braki, ale sam nie byłem w stanie ich nadrobić. Teraz, po 6 latach, widzę swój postęp. Nie boję się rozmów i długich tekstów, nie boję się również pytać w przypadku napotkania trudności.

Zdecydowanie początek nauki. Pamiętam mój stres, gdy podczas lekcji angielskiego w szkole nauczyciele byli coraz bliżej mojego numeru w dzienniku, a ja nie byłem pewien poprawności moich odpowiedzi. Dopiero po rozpoczęciu nauki u Squtecznych, gdy w mojej głowie pojawiła się przestrzeń na możliwość zadawania pytań, poczułem się komfortowo. Świadomość, że uczniowie obok mnie również przyszli nadrobić swoje braki, a lektorzy chcą pomóc nam wszystkim, bardzo mi pomogła.

Systematyczna nauka i podejście lektorów, którzy nie mieli problemu z wytłumaczeniem danego zagadnięcia jeszcze raz.

Nigdy nie czułem, że wypełniam jakikolwiek program. Gdy pojęcie "język obcy" przestało mnie stresować, zacząłem traktować je jako zabawę, formę odpoczynku i rozwoju. Owszem, wiedziałem, że uczę się poprzez wspomniane programy, jednak nie myślałem o tym na co dzień. Wiem jednak, że dzięki tym technikom wiele się nauczyłem.

Pewności siebie, szukania nowych sposobów uczenia się (nie tylko angielskiego), systematyczności, chęci sprawdzenia się w kolejnych wyzwaniach.

Po pierwszych zajęciach, które przeprowadziłem samodzielnie w ramach praktyk. Gdy zrozumiałem, że nie jest to tak straszne, jak wydawało mi się wcześniej, faktycznie zapragnąłem uczyć.

Odkąd pamiętam bardzo lubiłem pisać i czytać, a wymienione dziedziny łączą moje zainteresowania z okresu podstawówki, gimnazjum i liceum z tym, czym zajmuję się dzisiaj - uczeniem, co bardzo mnie uszczęśliwia.

Rozumiem moich uczniów. Nie ukrywam, stosunkowo niewielka różnica wieku pomiędzy nami pomaga mi do nich dotrzeć, przez co oni mniej się krępują. Śmiejemy się, rozmawiamy, ale i tak najważniejszy jest rozwój językowy.

Skupiam się na uczniu, interesuję się nim - zarówno postępami, jak i trudnościami. Gdy widzę, że jest problem, który może zniechęcić go do nauki w przyszłości, podchodzę i tłumaczę.